تاریخچه فرش بافی در تبریز به دوران قبل از صفویه برمی گردد در نیمه ی دوم قرن پانزدهم فرش از حالتی روستایی به هنری پیشرفته که راه بـه درباریافته بود تبدیل شد و پس از آن به اوج پیشرفت و شکوفایی رسید.
منطقه آذربایجان به دلیل داشتن مراتع وسيع زمینهای کشاورزی و آب وهوای مناسب همواره در تولید قالی از موهبتی ممتاز بهره مند بوده است. این شهر در بین کلیه مراکز قالی بافی در ایران اعتبار و مقام ویژه ای دارد و دلیل این اعتبار هم به لحاظ ویژگیهای محیطی و هم به دلیل تاریخچه ایست که فرش تبریز به همراه خود داشته است….
در دوران صفویه هنر قالی بافی در تبریز به اوج خود می رسد که این پیشرفت را مدیون کارگاههای بزرگی ست که در آن بافندگان طراز اول ایران را گرد خود آورده تا به بافت فرشهای نفیسی مشغول شوند.
در کتاب Rugs and Carpet of the World نظریه ی دیگری را درباره ی فرش تبریز میبینیم در این نظریه تاریخ بافت فرشهای مدالیون یا ترنج دار را به سالهای آغازین قرن 16 مربوط میداند این دوره تقریبا متقارن با دوران حکومت شاه اسماعیل اول و شاه طهماسب میباشد به گفته ی ،نویسنده فرشهای این دوره دارای طرحهای اسلیمی و نقوش حیوانی و انسانی هستند
در این کتاب نویسنده سعی کرده تعدادی از قالی های موجود در موزه ی جهان را به نیمه اول قرن شانزدهم و به کارگاههای بافندگی تبریز نسبت دهد که در واقع اوج هنر و شکوفایی هنر فرش بافی را می توان مربوط به این دوره دانست.
از نیمه ی دوم قرن نوزدهم فرش تبریز به بازرگانان تبریزی به استانبول و سپس به کشورهای اروپایی صادر شد. در اواخر دوره ی قاجار و اوایل دوره ی پهلوی راهیابی فرش ایرانی به بازارهای جهانی گسترش بیشتری یافت و این امر سبب جهانی شدن نام فرش تبریز گردید.
امروزه فرش های به جا مانده از دوران صفویه، زینت بخش موزه های جهانند و نام هنر ایرانی را در دنیا ماندگار کرده اند.